การเปรียบเทียบแรงสัมพัทธ์ระหว่างระยะถนัดและระยะความยาวกระดูกหน้าแข้งของการวางเท้าบนแท่นออกตัวในนักกีฬาว่ายน้ำเยาวชน

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเพื่อเปรียบเทียบแรงสูงสุดและอัตราพัฒนาแรงสัมพัทธ์ระหว่างระยะถนัดและระยะความยาวกระดูกหน้าแข้งของการวางเท้าบนแท่นออกตัวในนักกีฬาว่ายน้ำเยาวชน กลุ่มตัวอย่าง นักกีฬาว่ายน้ำที่ฝึกซ้อมสำหรับการแข่งขันเพื่อความเป็นเลิศ สโมสรโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปทุมวัน อายุ 14-18 ปี จำนวน 11 คน โดยการสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง (Purposive Sampling) โดยที่สัปดาห์แรกดำเนินการวัดมุมเข่าของขาที่อยู่ด้านหลังของกลุ่มตัวอย่างที่อยู่ในท่าทางการออกตัวบนแท่นออกตัวโดยยืนแบบเท้านำเท้าตามวางบนที่ถีบด้านหลัง (Kick Start) ในระยะถนัด จากนั้นทดสอบไอโซเมตริกมิดไทด์พูลในมุมเข่าที่วัดมา สัปดาห์ต่อมา ดำเนินการวัดมุมเข่าของขาที่อยู่ด้านหลังของกลุ่มตัวอย่างที่อยู่ในท่าทางการออกตัวบนแท่นออกตัวโดยยืนแบบเท้านำเท้าตามวางบนที่ถีบด้านหลัง (Kick Start) ในระยะระยะความยาวกระดูกหน้าแข้ง จากนั้นทดสอบไอโซเมตริกมิดไทด์พูลในมุมเข่าที่วัดมา การวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปรียบเทียบความแตกต่างเป็นรายคู่ โดยการทดสอบค่า “ที” และค่า “ซี” กำหนดนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ผลการวิจัยพบว่า แรงสูงสุดสัมพัทธ์ และอัตราการพัฒนาแรงสัมพัทธ์ ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 เนื่องจากท่าทางการออกตัวบนแท่นออกตัวโดยยืนแบบเท้านำเท้าตามวางบนที่ถีบด้านหลัง (Kick Start) ของระยะห่างและมุมเข่าทั้ง 2 นั้น ไม่แตกต่างกัน แต่มีแนวโน้มว่าในระยะความยาวกระดูกหน้าแข้งนั้นสามารถสร้างแรงสูงสุดและอัตราการพัฒนาแรงสัมพัทธ์ได้ดีกว่า มากไปกว่านั้น ความแข็งแรงและพลังกล้ามเนื้อส่วนล่างยังคงเป็นสิ่งสำคัญที่ผู้ฝึกสอนและนักวิทยาศาสตร์การกีฬาควรให้ความสำคัญและผสมผสานอยู่ในแผนการฝึกซ้อมเสมอ