การสำรวจความคาดหวังของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียต่อคุณลักษณะบัณฑิต ของหลักสูตรอุตสาหกรรมบันเทิง : การศึกษาเชิงคุณภาพ
คำสำคัญ:
Entertainment Industry, Graduate Attributes Curriculum Development, Graduate Studiesบทคัดย่อ
การพัฒนาหลักสูตรให้สามารถตอบสนองความต้องการของตลาดแรงงานและสอดคล้องกับการพัฒนาประเทศในยุคเศรษฐกิจสร้างสรรค์ การพัฒนาคุณลักษณะบัณฑิตที่เหมาะสมกับความต้องการของอุตสาหกรรมบันเทิงจึงเป็นสิ่งสำคัญ การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพแบบพรรณนา มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาคุณลักษณะของบัณฑิตที่ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในอุตสาหกรรมบันเทิงต้องการ ผู้ให้ข้อมูลเป็นผู้ใช้บัณฑิตที่เกี่ยวข้อง มีการคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจง กำหนดคุณสมบัติ เกณฑ์คัดเข้าคือ เป็นผู้มีประสบการณ์ในอุตสาหกรรมบันเทิงมากหรือเป็นอาจารย์ผู้สอนที่เกี่ยวข้องกับงานในอุตสาหกรรมบันเทิง มากกว่า 2 ปี จำนวน 25 ราย เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึกวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ความน่าเชื่อถือของข้อมูลวิจัยดำเนินการตามเกณฑ์ของลินคอนและกูบา
ผลการวิจัย พบว่าคุณลักษณะของบัณฑิตที่ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในอุตสาหกรรมบันเทิงต้องการ 1)ความเชี่ยวชาญในเทคโนโลยีและทักษะวิชาชีพ 2) ความเข้าใจใน Soft Power และการสร้างคุณค่าในระดับนานาชาติ
3) การมีคุณธรรมและจริยธรรมในวิชาชีพ 4) ความสามารถในการปรับตัว
เอกสารอ้างอิง
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ. (2024). หลักสูตรวิทยาศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาอุตสาหกรรมบันเทิง (หลักสูตรใหม่ พ.ศ. 2568). คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2022). กรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษา พ.ศ. 2565. กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2022). แผนพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์ภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561–2580). สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
กระทรวงวัฒนธรรม. (2021). รายงานสถานการณ์อุตสาหกรรมบันเทิงในประเทศไทย. กระทรวงวัฒนธรรม.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2022). ยุทธศาสตร์การพัฒนาการศึกษาเพื่อสนับสนุนเศรษฐกิจสร้างสรรค์. สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา.
กรณ์ โรจนวงศ์สกุล. (2022). การวิเคราะห์ปัจจัยที่ทำให้อุตสาหกรรมบันเทิงเกาหลีใต้ประสบความสำเร็จ [วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
UNESCO. (2022). The global creative economy. United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. https://www.unesco.org
Eventbrite. (2022). Global event industry trends. https://www.eventbrite.com
Smith, J., Brown, T., & Lee, K. (2021). Enhancing creative industry education through technology integration. Journal of Creative Industries, 15(3), 210-225. https://doi.org/.
Brown, T. (2020). Curriculum innovation for performing arts: A global perspective. International Journal of Performing Arts Education, 12(4), 345-360. https://doi.org/.
Lambert, V. A., & Lambert, C. E. (2012). Qualitative descriptive research: An acceptable design. Pacific Rim International Journal of Nursing Research, 16(4), 255-256.
Scribbr. (2019). Content analysis | Guide, methods & examples. https://www.scribbr.com/methodology/content-analysis/
Kim, H., Sefcik, J. S., & Bradway, C. (2017). Characteristics of qualitative descriptive studies: A systematic review. Research in Nursing & Health, 40(1), 23–42. https://doi.org/10.1002/nur.21768
Sandelowski, M. (2000). Whatever happened to qualitative description? Research in Nursing & Health, 23(4), 334–340. https://doi.org/10.1002/1098-240X(200008)23:4<334::AID-NUR9>3.0.CO;2-G
Richards, G., Wilson, J., & Stimson, R. (2022). Technological skills in the creative economy. Journal of Creative Industries.
Nye, J. S. (2004). Soft power: The means to success in world politics. Public Affairs.
Schein, E. H. (2010). Organizational culture and leadership (4th ed.). Jossey-Bass.
Brown, J. S., & Duguid, P. (2000). The social life of information. Harvard Business School Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มทร.สุวรรณภูมิ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
