พัฒนาเกณฑ์ปกติสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักศึกษา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ

ผู้แต่ง

  • ธนาวรรณ รัมมะภาพ คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

คำสำคัญ:

Healthy Physical Fitness Norms, Health-Related Physical Fitness , Undergraduate students

บทคัดย่อ

              The objective of this research was to study and establish physical fitness norms for the health of male and female students of Rajamangala University of Technology Suvarnabhumi. A multi-stage sample of 302 people, 132 males and 170 females was sampled. The Office of Sports Science, Department of Physical Education, Ministry of Tourism and Sports consists of 5 items: Body Mass Index, sit and reach, hand grip, 60 seconds chair stand and 3 minutes step up and down.  Number and percentage Establishing physical fitness norms in each report using T scores BMI test items are divided into 5 levels (thin or underweight, Proportionate body Overweight or Grade 1 obesity Obesity or Grade 2 obesity Dangerous obesity or Grade 3 obesity) The physical test determined the level of physical fitness for each of the 4 health items divided into 5 levels: Very Good, Good, Moderate, Low and Very Low.

            Female students (56.3%) had an average age of 19 years, with a BMI of mostly proportional body mass (54.1%), and a sitting test with a good level of physical fitness (41.2%).The 60-second stand-up test had a low level of physical fitness (44.1%), while standing with the knees up and down for 3 minutes had a moderate level of physical fitness (45.9%). Male students (43.7%) had an average age of 19 years and had a proportional BMI (45.5%). The 60-second stand-and-sit test had moderate physical fitness levels (36.4 percent), while standing with the knees raised for 3 minutes had low physical fitness levels (41.7 percent).

References

Dalvandi, A., Rohani, C., Mosallanejad, Z., & Hesamzadeh, A. (2015). Meaning of wellbeing among Iranian women A phenomenological descriptive approach. Iranian Journal of Nursing and Midwifery Research, 20(1), 17-24.

Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). “Determining Sample Size for Research Activities”. Educational and Psychological Measurement. 30(3) : 607 – 610.

กรมพลศึกษา. (2562). แบบทดสอบและเกณฑ์สมรรถภาพทางกาย ของประชาชน อายุ 19-59 ปี. สืบค้น 1 เมษายน 2563. จาก https://www.dpe.go.th/manual-preview-411291791794

เกษมสันต์ พานิชเจริญ และคณะ. สมรรถภาพทางกายของนิสิตสาขาวิชาพลศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา ปีการศึกษา 2562. วารสารการศึกษาและพัฒนาสังคม ปีที่ 15 ฉบับที่ 2 เดือนมกราคม-มิถุนายน พ.ศ. 2563 หน้า 1-9.

เจริญ กระบวนรัตน์. (2556). ประโยชน์และคุณค่าของการออกกำลังกายที่มีต่อร่างกาย. วารสารสุขศึกษา

พลศึกษา และสันทนาการ, 39(2), 13-14.

ปัณรสี เอี่ยมสะอาด และคณะ. การศึกษาสมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.

วารสารบัณฑิตศึกษา ปีที่ 10 ฉบับที่ 46 มกราคม –กุมภาพันธ์ 2556 หน้า 61-69.

วิริยา บุญชัย. (2529). การทดสอบและวัดผลทางพลศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2545). ความอยู่ดีมีสุขของคนไทย. วารสารเศรษฐกิจและสังคม ปีที่ 39 ฉบับที่ 1เดือนมกราคม –กุมภาพันธ์.

สุพิตร สมาหิโต. (2549). การสร้างแบบทดสอบและเกณฑมาตรฐานสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพสำหรับ เด็กไทย อายุ 7 - 18 ปี. นนทบุรี: พี เอส ปริ้นท์

สมนึก ภัททิยธนี. (2544). การวัดผลการศึกษา. มหาสารคาม : ภาควิชาวิจัยและพัฒนาการศึกษา

คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สุรีพร อนุศาสนนันท์. (2554) การพัฒนาแบบสอบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาการวัดผลและประเมินผลในชั้นเรียนโดยกำหนดคะแนนมาตรฐานด้วยวิธีบุ๊คมาร์ค. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา:ชลบุรี. DOI : สืบค้นจากhttps://doi.nrct.go.th/ListDoi/listDetail?Resolve_DOI=10.14457/BUU.res.2011.45

อนันต์ ศรีโสภา. (2525). การวัดผลการศึกษา. กรุงเทพฯ:ไทยวัฒนาพานิช.

เผยแพร่แล้ว

2024-09-01

How to Cite

[1]
รัมมะภาพ ธ., “พัฒนาเกณฑ์ปกติสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักศึกษา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ”, JSciTech, ปี 8, ฉบับที่ 2, ก.ย. 2024.